W 1875 roku niedaleko Guimarães w północnej części Portugalii zostały odkryte ruiny starożytnego miasta – oppidum. Osada została założona przez kulturę Costa a następnie sceltyzowana i była zamieszkana od ok. 300 lat p.n.e. do lat 20-tych naszej ery.
Oppidum było doskonale zorganizowane. Posiadało brukowane ulice, zbiorniki na wodę, garncarnię, mury obronne i łaźnie.
Jego mieszkańcy żyli w kamiennych domach budowanych na planie koła. Każdą budowlę zamieszkiwała cała rodzina. Główne, okrągłe pomieszczenie było zwykle zajmowane przez najstarszych członków. W miarę gdy rodzina się powiększała dobudowywano przedsionki wokół głównej budowli. Rodziny często posiadały dodatkowe budynki, gdzie przechowywano jedzenie i narzędzia. Niektóre z nich służyły jako zbiorniki deszczówki. Niemal każda rodzina miała na wyposażeniu cały kompleks budowli. Dwa takie budynki zostały zrekonstruowane przez Francisca Martins Sarmento, pierwszego archeologa badającego Citânię, ale końcowy efekt nie zadowolił autora.
Domy zamożniejszych rodzin znajdowały się w centrum miasta. Dzięki położeniu na wzgórzu i niedaleko rzeki Ave mieszkańcy byli praktycznie samowystarczalni a dodatkowo kontrolowali szlak pieszy i wodny ciągnący się od wybrzeża do gór doliny Douro.
W średniowieczu posada została ponownie zamieszkana przez chrześcijan, którzy schronili się w jej murach w czasie wojen przed założeniem królestwa Portugalii w XIII. Świadczy o tym krzyż i ślady niewielkiej kaplicy a także cmentarz.
Dzisiaj oddana dla zwiedzających jest cała odkopana część osady. Można się przejść starożytnymi ulicami i zajrzeć do odbudowanych, owalnych domostw. Archeolodzy twierdzą jednak, ze wzgórze kryje jeszcze wiele tajemnic.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz